Mijn verhaal deel 1: ons eerste kindje

Toen ik 4 jaar geleden moeder werd, had ik eigenlijk nog helemaal geen idee wat me stond te wachten. Tijdens mijn zwangerschap was ik me er wel van bewust dat de eerste periode pittig kon zijn en dat we waarschijnlijk een periode met weinig slaap zouden krijgen. Ik las een boek over hoe je je kindje kon helpen door te slapen, waarin het heel veel ging over wakkertijden en je baby in een goed ritme proberen te krijgen. Ik nam me voor de tips uit het boek goed te volgen. Mijn slaap was me namelijk heilig.

Dat de nachten in de eerste maanden pittig zouden zijn had ik dus wel verwacht. Maar ik had ook de verwachting dat dit steeds beter zou gaan. Ik had me namelijk goed voorbereid en wist wel hoe ik dit kon aanpakken. Niets was minder waar. Ons kindje Jasper bleek niet zo te slapen zoals het volgens het boek zou moeten. Zijn wakkertijden waren langer, en hij maakte in de nacht niet de mooie lange blokjes die hij zou moeten maken. Het was regelmatig een strijd om hem in slaap te krijgen. Mijn man en ik hebben in ons leven nog nooit zo vaak gebruik gemaakt van google, als in het eerste jaar van ons ouderschap. We dachten dat wij misschien iets fout deden en probeerden vanalles uit, zoals white noise, ons kindje op zijn eigen kamer leggen, inbakeren, een strak lakentje, een ander bedritueel, zelfstandig in slaap proberen te laten vallen. Uiteindelijk probeerden we 1 middag de "stoelmethode". Ik mocht naast het bedje blijven zitten, en hem geruststellen door tegen hem te praten en hem aan te raken, maar mocht hem niet uit zijn bedje pakken. Als ik het wel zou doen zou alles voor niks zijn geweest. Na een kwartier huilen zei mijn man dat ik hem nu wel echt op moest pakken. Dit voelde voor mij als falen, want ik had door moeten zetten. Ik ging compleet voorbij aan mijn eigen moedergevoel en dit voelde helemaal niet fijn. Alles wat we probeerden leverde weinig op. Jasper sliep nog niet door, ook al was hij al 9 maanden. We raakten zelf steeds meer uitgeput.

Om het vol te houden namen we Jasper vanaf dat hij 4 maanden was regelmatig bij ons in bed. Dit voelde fijn, en ik genoot van de nachten met dat lieve kleine lichaampje tegen me aan. Maar het voelde tegelijkertijd als een soort zwakte. Zo zou hij nooit leren de nachten door te slapen in zijn eigen bedje. En daarom probeerden we het telkens na een paar nachten toch weer in zijn eigen kamertje. Hierdoor waren er talloze nachten waarop we om de beurt in zijn kamer een fles gaven 's nachts, een half uur stonden te wiegen naast zijn bedje, of ieder uur naar zijn kamer liepen om zijn speentje te geven. Het brak ons op. Door de vermoeidheid gaven we de strijd steeds meer op en leerden we dat het ons alle drie het meeste hielp om Jasper te volgen. Het hielp om samen te slapen. We vonden hier zelf zo veel meer rust in. We legden ons erbij neer dat Jasper op zijn eigen tempo zou leren door te slapen.

En dat gebeurde ook. Toen hij 15 maanden was sliep hij voor het eerst een paar nachten door. Dit lukte zelfs in zijn eigen bedje. In de periode erna waren er weer periodes dat het even moeilijker lukte. Dat voelde voor ons nu niet meer zo zwaar. Omdat we wisten dat we hem konden volgen, en dat hij soms even meer hulp en nabijheid nodig had om te slapen, en dat dit daarna ook weer vaak vanzelf beter werd.

Inmiddels is onze baby een echte kleuter geworden van 4 jaar. Hij slaapt de meeste nachten heerlijk in zijn bedje. Er zijn periodes waarop hij ons 1 of 2 keer in de nacht even nodig heeft. Dat is meestal als er iets speelt, zoals de start op de basisschool. We blijven altijd bij hem totdat hij (weer) lekker in slaap is gevallen.

Met alle kennis en ervaring van nu, had ik onszelf zoveel meer rust gegund in dat eerste jaar. Het was niet zozeer het niet doorslapen van Jasper dat ons uitputte, maar het was veel meer het gevoel dat wij iets verkeerd deden en het moesten oplossen.

Lees deel 2 voor hoe het slapen bij ons tweede kindje ging.