Mijn verhaal deel 2: ons tweede kindje

Toen Jasper 2 jaar en 4 maanden was werd ons tweede zoontje geboren, Jip. Tijdens de zwangerschap heb ik me niet echt zorgen gemaakt over de gebroken nachten die er weer zouden aankomen. We voelden ons hier gerust in door alle ervaring die we inmiddels hadden met Jasper. Ergens hoopte ik stiekem dat dit kindje misschien wel een makkelijkere slaper zou zijn.

Jip bleek vanaf de geboorte een temperamentvol mannetje te zijn, die heel goed wist wat hij wilde en van zich liet horen als hij het ergens niet mee eens was. Al gelijk in de kraamweek liet Jip zich niet even in zijn bedje wegleggen, als ik bijvoorbeeld even wilde douchen, en mijn man met Jasper bezig was. Terwijl ik douchte hield onze kraamverzorgster Jip vast.

De eerste weken sliep Jip 's nachts in een co-sleeper. Meestal liet ik hem na de 3e nachtvoeding op mijn borst liggen, omdat hij dan niet meer teruggelegd wilde worden. Ik genoot daar zelf ook heel erg van. Het voelde fijn om hem zoveel dichtbij te hebben. Hoe ouder hij werd, hoe moeilijker dat terugleggen in de cosleeper werd. Het resultaat: alle nachten bij mama in bed, en het liefst op mama's borst.

De slaapjes overdag lukten ook alleen maar door hem bij ons te hebben. Dit was soms lastig, omdat we ook al een peuter hadden rondlopen die de nodige aandacht en zorg nodig had. We probeerden Jip in de kinderwagen of draagdoek te laten slapen, zodat we toch even onze handen vrij hadden. En in de avonden konden we Jip soms even in zijn bedje leggen. Maar meestal was dat maar voor korte duren. DIt resulteerde erin dat ik het grootste deel van de avonden op bed zat met Jip. Hij sliep in mijn armen goed.

Ondanks dat we hier veel meer rust in hadden dan bij Jasper, kwam toch weer wat onzekerheid naar boven: deden wij iets fout? En moesten we iets anders doen om hem toch beter zelfstandig te laten slapen? Toen Jip 6 maanden was ben ik begonnen aan de opleiding Baby-Led Sleep and Wellbeing Specialist. Ik wilde zelfs alle ins en outs weten, en wilde heel graag andere ouders ook helpen bij de slaap van hun kindjes. Ik wist hoe zwaar het kon zijn, en hoe alle misinformatie in boeken en online het eigenlijk alleen nog maar zwaarder maakten. Ook boekten we een consult bij een collega Baby-Led Slaapcoach, die ons eigenlijk vooral heel erg gerust stelde dat we het goed deden, en ons hielp het slaapritme iets bij te sleutelen. Het was zo fijn om weer de bevestiging te hebben dat we Jip mochten volgen. En dit gaf zoveel rust.

De avonden waarop ik met Jip op bed zat zodat hij in mijn armen sliep, de middagdutjes die hij in mijn armen deed, en de nachten waarop hij bij me lag, ik genoot ervan. Ik zag de momentjes als tijd voor mezelf en luisterde een podcast, werkte aan mijn opleiding of keek mijn favoriete series. Natuurlijk waren er momentjes waarop het pittig was. Ik leerde steeds meer om om hulp te vragen. Mijn man en ik waren een team. Als ik onrustig had geslapen, nam hij het 's ochtends van me over en sliep ik nog wat uurtjes.

Toen Jip 9 maanden was kochten we een vloerbedje. We wilden hem laten wennen aan zijn eigen kamertje, maar nog steeds samen slapen zolang hij dat nodig had. Over een maandje wordt Jip 2. Hij is een echte peuter aan het worden. Hij heeft de meeste nachten nog steeds nabijheid nodig. Alle middagdutjes doet hij alleen in zijn bedje. Sommige nachten slaapt hij door in zijn bedje, maar veruit de meeste nachten slaap ik naast hem. Het geeft ons allemaal de meeste rust en slaap.

Ondanks dat Jip zeker geen betere slaper bleek te zijn dan zijn grote broer, zijn we in de afgelopen jaren niet uitgeput geraakt. Het meeveren en niet verzetten tegen wat onze kindjes nodig hebben, geeft veel meer rust.